یک هیولای کیهانی، ابرسیاهچاله ای متفاوت از آنچه تا به امروز شناخته شده است - مجله کامسا

ستاره شناسان با آنالیز اتفاقی یک خط عجیب بر روی تصاویر تلسکوپ فضایی هابل پیروز به شناسایی زنجیری نیلگون از ستارگان نوپدید بین یک کهکشان و یک سیاهچاله هیولاگونه گریزپا در فاصله ای بسیار دور در فضای کیهانی شدند.

به گزارش ایسنا، دنیا آفرینش چنان رنگارنگ و پرنقش و نگار است که حتی کوچکترین اتفاقات از دید ما که ممکن است جلب نظر هم نکند می تواند تبعات عمیق و ژرفی داشته باشند. این تجربه ای است که برای پیتر فان دوکام ستاره شناس در دانشگاه ییل روی داده است زمانی که او مشغول مرور تصاویر تلسکوپ فضایی هابل بود و متوجه یک لکه مشکوک شد که به نظر می رسید خراشی روی فیلم عکاسی است.

برای دوربین های الکترونیک تلسکوپ هابل، اشعه های کیهانی که در طول ردیاب می لغزند مانند خراش هایی به نظر می رسند. اما وقتی این محقق اقدامات طیف سنجی (spectroscopy) را بر روی این خط عجیب و غریب انجام داد، متوجه شد که این خط در واقع زنجیره ای به طول 200 هزار سال نوری از ستارگان نیلگون جوان است که در نیمه راه آنسوی فضای کیهانی شناخته شده قرار دارند!

فان دوکام و همکارانش اعتقاد دارند که این زنجیره ستاره ای بین یک سیاهچاله هیولا و کهکشانی که از آن به بیرون پرتاب شده، کشیدگی پیدا نموده و شکل گرفته است. این سیاهچاله قاعدتا باید در حال فشرده سازی گاز در طول فضای پشت سر خود باشد که متراکم می گردد و ستارگان را شکل می دهد. چیزی شبیه به این تا به امروز در هیچ کجای دنیا کیهانی شناسایی و مشاهده نشده بوده است.

در این قسمت از کیهان، یک هیولای فضایی به شکل یک ابرسیاهچاله گریزپا وجود دارد که با چنان سرعتی در فضای بین کهکشان ها در حال حرکت است که برای نزدیک شدن فکر می توان گفت اگر در کهکشان راه شیری ما بود ظرف مدت 14 دقیقه از زمین به ماه می رسید؛ البته جای نگرانی نیست زیرا در فاصله بسیاری دوری از ما در حرکت است!

این ابَرسیاهچاله که جرمی معادل 20 میلیون برابر خورشید دارد، در پس خود پس دمه ای از ستارگان نوپدید بر جا گذاشته که طول این زنجیر ستاره ای به 200 هزار سال نوری می رسد که دو برابر قطر کهکشان راه شیری است. این پدیده نادر احتمالا نتیجه نوعی بازی بیلیارد عجیب و نادر کهکشانی در میان سه سیاه چاله بزرگ است.

ستاره شناسان در شرح این پدیده گفته اند که این فشفشه کیهانی احتمالا نتیجه برخوردهای متعدد سیاهچاله های بسیار بزرگ است. ستاره شناسان این گمان را دارند که دو کهکشان اول حدود 50 میلیون سال پیش با هم ادغام شدند که موجب ایجاد دو سیاهچاله بزرگ در مراکز آنها شد و سپس یک کهکشان دیگر با سیاهچاله خود از راه رسید و ترکیب این سه سیاهچاله به شکل و ترکیب ناپایدار و بی نظمی منجر شد.

ستاره شناسان در گام بعدی قصد دارند به وسیله مشاهدات بیشتر با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب و نیز تجیزات اشعه ایکس تلسکوپ فضایی موسوم به رصدخانه شاندرا این پدیده را بطور دقیق تر شرح دهند.